Την αξία των μεγάλων έργων ταμιεύσης στη Θεσσαλία την βιώσαμε εδώ και πολλές δεκαετίες, αρχικά με το γνωστό έργο Ν. Πλαστήρα, επί του ποταμού Ταυρωπού ή Μέγδοβα (παραπόταμου του Αχελώου) και στην συνέχεια με το Φράγμα Σμοκόβου, τα οποία εκτός από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, χρησιμοποιήθηκαν και για την άρδευση και ύδρευση στην περιοχή Καρδίτσας. Τέλος τα τελευταία χρόνια κατασκευάσθηκαν έργα με σημαντικές ταμιεύσεις υδάτων στα πεδινά, όπως το Θυρόφραγμα στη Γυρτώνη, έργο κομβικής σημασίας, μέσω του οποίου μελλοντικά θα γίνεται η εκτροπή υδάτων από τον Πηνειό προς την περιοχή της Κάρλας, όπου σύντομα ολοκληρώνεται η επανασύσταση του λιμναίου τμήματος της Κάρλας, ο Ταμιευτήρας Κάρλας.

Οι προσπάθειες όμως για ταμιεύσεις επιφανειακών νερών σε μικρότερα περιφερειακά έργα στη Θεσσαλία άρχισαν μόλις πριν από 2 δεκαετίες, από τις αρμόδιες υπηρεσίες, τόσο των Υπουργείων όσο και της Αυτοδιοίκησης. Τότε άρχισε ο προγραμματισμός και η ένταξη σε προγράμματα, παρόμοιων έργων και ήταν συστηματικός, ιδιαίτερα μετά το 2000.  Αποτέλεσμα ήταν η κατασκευή έργων  όπως το Φράγμα Λιβαδιού Ελασσόνας, Παναγιώτικου Μαγνησίας, Μαυροματίου Μαγνησίας που ήδη λειτουργούν ή των Φραγμάτων Αγιονερίου Ελασσόνας, Ληθαίου Τρικάλων, Λιμνοδεξαμενής Ξεριά Αλμυρού κ.α. που κατασκευάζονται.

Αξιόλογες επίσης είναι και οι ταμιεύσεις με πεδινούς ταμιευτήρες για την εξυπηρέτηση των αρδευτών του ΤΟΕΒ Πηνειού, ενώ υπάρχουν επίσης σε εξέλιξη και άλλα μικρότερα περιφερειακά έργα.